Judith de Jong (l.) en Jane Alblas


Hoofdredactioneel commentaar

Besmettelijk

Het is besmettelijk! En ik heb het te pakken. De symptomen zijn duidelijk: blosjes op de wangen, glinsterende ogen en niet meer kunnen stoppen met praten. Het virus heeft toegeslagen. De diagnose: passie voor water. Alle waterschappers hebben het. Chronisch. Ze leven voor water en vinden werken met water het mooiste wat er is.

Je mag ze ervoor wakker maken!

Dat gebeurde letterlijk in Hoorn, in oktober. Daar viel opeens in vier dagen tijd de hoeveelheid regen (regen! We love it...) die normaal in een hele maand valt. En waar elke collega met het waterveiligheidsvirus tegen vecht maar stiekem ook van opleeft, gebeurde. De mooie, oude Westerdijk in Hoorn bleek opeens te zwaar gevuld met water via een scheur in het asfalt. De stabiliteit en veiligheid waren in het geding. Waterschappers werden uit hun bed getrommeld en zandzakken geplaatst. Nachtwerk. Alle hens aan dek. Collega’s uit het hele land leefden intens mee. Het laatste nieuws werd op de voet gevolgd.

Met de dijk kwam het gelukkig goed. Maar dat virus, dat woedt hevig door. En dan hebben we het nog niet eens over de bijwerkingen. We ijlen allemaal weleens, draven door als we van wal steken over waterkeringen, peilbeheer of zuiveringstaken. “Gezonde” toehoorders kijken ons meewarig aan maar zelf hebben we er weinig last van. Woordvoerder Marko Cortel van het hoogheemraadschap van Hollands Noorderkwartier verwoordde het onlangs briljant in een zogenoemd Ikje in NRC Handelsblad. Gesprekje tussen collega’s: [...] ‘Goede vakantie gehad?’ ‘Nou en of, elke dag 30 graden.’ ‘Oh da’s mooi. Wij hier elke dag 30 millimeter.’ ‘Ah, da’s nog mooier.’ [...] Pure passie. Dat is het.

Een schrale troost bij al dit ongemak is dat je nooit de enige bent met koorts. Alle waterschappers lijden aan hetzelfde euvel. En daarmee zijn we verbonden als een grote familie. Als Rijnlanders of Wetterskippers of Unieknakkers… het doet er niet toe aan welke loot je hangt, je voelt de verwantschap. We ondergaan hetzelfde lot, ja, zijn er zelfs trots op… watermensen zijn we.

Die trots is zeker voelbaar bij de jaarlijkse uitreiking van de Waterinnovatieprijs. De Oscaruitreiking van de waterwereld, zeggen sommigen gekscherend. En ook al gaat het niet om miljardenproducties uit Hollywood, de spanning is er niet minder om. De winnaars springen een gat in de lucht als blijkt dat ze de felbegeerde titel hebben binnengesleept. Aangemoedigd door luid klappende fans. Voor hun uitvinding, hún slimme oplossing, hún gedurfde uitprobeersel. En daar is die glinstering in de ogen weer. De reden waarom ze steeds maar weer proberen om het waterwerk beter te maken. Of duurzamer. Of goedkoper. Uren, maanden, jaren op zoek zijn naar vernieuwing. Hoe houden ze dat vol? Waarom die extra stappen? Wat drijft ze? Juist, de passie. Het is ongeneeslijk. Gelukkig maar.


Judith de Jong,

vormt samen met Jane Alblas de hoofdredactie

Deel dit artikel